وبلاگی برای دلنوشته ها

سخت ترین کار دنیا برای من فراموش کردن تو بود!اصلا همین اقدام به فراموشی، اقدام به اینکه باید بپذیرم نه منی بوده که عشق رو توی آغوش تو تجربه کرده و نه تویی وجود داشته که سینه ات مامن این احساس ترک خورده‌ی من بوده، بیش از حد تصور عذاب آوره!بنظرم فراموشی فقط توی ذهن ممکنه، این یعنی ما آدمها و احساساتی رو فراموش میکنیم که توی ذهنمون بودن، نه تویی که توی قلب و خون و روح من بودی!مدام میگفتن خودتو مشغول کن، فیلم ببین ، کتاب بخون، قدم بزن...اما تو توی تمام صحنه های عاشقانه ی فیلم، بين سطر سطر دوستت دارم های کتاب و توی تمام عابر های پیاده، کنار من بودی و من عاجز از قدم گذاشتن توی این راه...در نهایت به این بن بست میرسیدم که شاید "زمان" تنها راه نجات دهنده من باشه...زمانی که شبهاش با بغض صبح میشه و روزهاش با تظاهر به دلتنگ نبودن سپری میشه! زمانی که من هنوز امید دارم بهش که شاید رنگ سپید بشونه روی موهام اما در ازاش منو تبدیل به آدمی بکنه که حتی اگه فراموش نکردم، لااقل تونستم باهاش کنار بیام و به نقطه ای برسم که پشت لبخندام نه بغضی پنهون باشه، نه خاطره عذاب آوری..زمانی که شاید بتونه از من آدمی بسازه لااقل کمی شبیه کسی که قبل از تو بودم!#پریسا_نوعدوست وبلاگی برای دلنوشته ها...

کاش میتوانستم انتخاب کنم که دوباره زندگی کنم!آن وقت زودتر از این ها پیدایت میکردمزودتر از اینها میگفتم که قد دوست داشتنم برای تو به آسمان رسیده!میگفتم که چشمانت تمام غم هایم را در خودش حل میکند!میگفتم که آغوشت نقطه امن زندگیم شده!میگفتم که برای تمام روزهایی که بدون تو گذشته اند غمگینم، برای تمام روزهایی که میتوانستم عاشق باشم و نبودم!باید بدانی اگر فرصت دیگری برای زندگی داشتم زودتر از اینها تو را برای یک عمر عاشقی انتخاب میکردم!#پریسا_نوعدوست وبلاگی برای دلنوشته ها...